طرح یک کویر
طرح یک کویر بهانه ای است برای نوشتن و کمی فکر کردن به روزهایمان....طرح یک کویر
طرح یک کویر بهانه ای است برای نوشتن و کمی فکر کردن به روزهایمان....من کجا هستم؟
...
نگاه اول: شب رو بد گذروندم! تا دم دمای صبح بیدار بودم (عادت همیشگی) بدون فکر کمی حرف زدم!.. اون لحظه آروم شدم.. صبح هم اومد.. و شاید بدون فکر هم پاسخ دریافت کردم!.. رفتم مغازه.. اول کمی درس خواندم.. نزدیک های ظهر جلوی چشمام پسری در حال التماس کردن به دختری بود.. شنیدم نه اینکه گوش کردم!.. "یه روز می فهمی که چقدر دوستت داشتم! روزی که خیلی دیره.. به تار موهات قسم می خورم این رو".. این کلام پسر به دختره بود!
من کجا هستم؟
نگاه دوم: دو سال از آخرین باری که به معنای واقعی احساس کردم پسری خوب شدم می گذشت! اون بار به خیابان انتقال خون رفتم، به مرکز اهدای خون و خون دادم!
ساعت 12.15 ظهر.. رسیدم به مرکز. کمی خلوت و شیک تر شده بود. خانمی آنجا بهم گفت باید کمی منتظر بشین تا ساعت 1 که دکتر بیاد.. نام و تمام مشخصات ظاهری و فیزیکی من رو نوشتن.. اول باید آزمایش برای غلظت خون می دادم.. مناسب بود.. 16.7.. صدای کلید اتاق پذیرش در اومد.. به داخل رفتم.. و 350 سی سی خون دادم..
کمی سرم گیج رفت وقتی از روی تخت بلند شدم.. طوری که نفهمیدم که دکتر و پرستار چی می گفتن بهم و فقط با جواب بله من مواجه می شدند..
بیرون اطاق پذیرش.. مردی که در حال اسم نوشتن برای اهدای خون بود با منشی وقت بگو و بخندی راه انداخته بودند.. باز هم من شنیدم نه اینکه گوش دادم!..
منشی: حال شما خوبه؟ واقعن می خواین خون بدین به ما؟ ( با خنده ای مرموزانه!)
مرد: به شما نه! زوده! اول مرکز بعد هم اگه قابل بدونید شما ! (با نگاهی زمخت!)
منشی: اون قسمت متاهل یا مجرد رو هم پر کنید!؟ (با نگاهی مشکوک)
مرد: من متاهل هستم! (با خنده ای سرد!)
(و بین آن دو پچ پچ های مشکوک و خنده های گاه و بیگاه رد و بدل شد!)
و دیگر چیزی ندیدم و نشنیدم!
من کجا هستم؟
نگاه سوم: عصر رهسپار پاتوق همیشگی خودم میشیم..می خوام تنها باشم.. تنها.. هوا مثل همیشه سرد و سخت است!..اما من هوای تازه می خوام!..پیرمردی را در حال قدم زدن می بینم.. دو دست را در پشت گره کرده و به رو به رو نگاه می کنه.. اون داره به چی فکر می کنه؟ شاید اون نگاه سردی که به من کرد به خاطر موهای بلند و بی ریختم! و شاید هم ته ریش ضایعم!این بار دیگر من چیری نمی شنوم؟!..
کو؟! کجاست؟! اون شب چله!
من کجا هستم؟
پ.ن: همین چند لحظه پیش تماسی با من گرفته شد و گفتند که.. سحر رومی دوست گرامی دیرین مان رفت....
روز ۷ تیر ۱۳۸۶ را که او در حال پیام رسانی به من بود رو هرگز فراموش نمی کنم..
یادش گرامی.
س.گ.ل.ل
...
ساعت سه شب.. گیلاس هفت هم تموم شده بود.. کمی سردرد خوشی.. من رو زمینم یا زیر زمین یا رو هوا! کدوم ؟.. هوس یه چیز دارم که نمی دونم چی هست!.. به مغزم فشار می یارم.. نه اونم خیلی وقته از کار افتاده.. میز سنتور نزدیکه.. مضراب رو به دست می گیرم.. دینگ دینگ سل دو بم دو سل زیر.. نه نه سنتور هم منو ارضا نکرد.. صدای کلید های سیاه پیانو؟ نه نه..
به صندلی میز کامپیوتر بر می گردم.. هنوز سرم درد می کنه.. فکر نمی کردم این بار این قدر گیلاس خون کبوتری! روم تاثیر بذاره.. آره دیگه جنبه اون رو هم نداری.. این حرفا رو ول کن! برو دنبال دوای دردت.. برنامه مورد علاقه خودم رو باز می کنم.. Winamp Pro.. اما کدوم آلبوم رو باز کنم.. حس کدومش رو دارم؟ کلاسیک؟ فالک؟.. اون طرفی؟ این طرفی؟.. یه چیز می خوام که بسوزونم تا نهایت خوشی!.. آره دارمش.. یادم اومد..
"مرا تا نهایت عشق به رقص آر..
تا به زیبایی خود با ویولنی سوزان به رقص آر مرا
به رقص آر مرا
تا از این وحشت آرام گیرم
مرا چون شاخه زیتون برگیر
و کبوتری خانه زاد باش و به خانه ام ببر
مرا تا نهایت عشق به رقص آر.. "
این ترانه.. "Dance Me To The End Of Love".. از لئونارد کوهن بزرگ.. صدای سوز پرده سوم و چهارم اون دیوانه کننده ست.. شش دقیقه و یازده ثانیه تمام شد.. دوست نداشتم تکرارش کنم.. یک بار کافی بود! (خرافات).. چی کار کنم؟ چه مرگته؟ می خوای چی کار کنی؟ یه کاری کن!
سمت چپ یه اسم رو می بینم.. تحریکم می کنه.. مجموعه سایه روشن..
می دونم باید چه کنم!
دوای درد رو پیدا کردم!
من تو رو می خوام.. پیدات کردم!.. تو تنها دوای درد منی..
س.گ.ل.ل (سرم گگن لیبس لایدن)
...
به تاریخ 7 آذر 1387
پ.ن: و دیگر هیچ!
هیچ چیز کم نیست!
...
دیدنی ها کم نیست
من وتو کم دیدیم
خواندنی ها کم نیست
من و تو کم خواندیم
من و تو ساده ترین شعر سرودن را در معبر باد
با دهانی بسته واماندیم
من وتو کم بودیم
من وتو در میدانها اینک اندازه ی ما می خوانیم
ما به اندازه ی ما می بینیم
ما به اندازه ی ما می چینیم
ما به اندازه ی ما می گوییم
ما به اندازه ی ما می روییم
گفتنی ها کم نیست.. . . .
(م.امید)
پ.ن: گاهی عمل کردن به اون حرف هایی که می زنیم هم بد نیست!.. امتحان کن!
دردهای مشترک من.. تو و ما !!
...
کوروش تو نخواب که ملتت در خواب است..
دردهای مشترک ما !!
٬
و خیلی چیزهای دیگه که مجال گفتن شون نیست.. به راستی تا کی باید این کلاه به این گشادی رو روی سر خودمون ببنیم! هر جا دوست دارین این رو داد بزنین تا بهتون آب و نون و نفت خودتون بیاد سر سفره تون.. !! محال است محال است!
بادا که از ماست بر ماست.. هر چه به سرمون می یاد ساخته دست خودمون هست و بس.
زرتشت بیا که با تو امید آید.. شب نیز صدای پای خورشید آید..
تاریخ اگر دوباره تکرار شود.. عالم به طواف تخت جمشید آید..
(عکس گرفته شده از شرکت کنندگان دانشگاه اصفهان برای خلیج همیشه فارس؛ ذکر منبع از دوست خوبم فروغ ف)
۱۹ سال گذشت.. . .
...
دومین دهه از عمرم می گذرد٬ در اینکه بیهود گذشت که هیچ شکی نیست !!
فکر می کنم هر روز باید اینجا را عوض بکنم، چون هر روز به باور تازه ای از خودم می رسم..
باید تکرار کنم که من آدم مهمی نیستم، شاید برای مهم بودن هنوز خیلی زود باشد..
کسی مرا به درستی نمی شناسد، چون خودم به سختی خودم را می شناسم !!
این تصور غلط برایم آزار دهنده نیست..
باید بنویسم چون نیاز دارم چیزهایی را دایم به خودم یادآوری کنم..
شاید فردا حرف جالب تری برای گفتن راجع به خودم داشته باشم.. . . .
پ.ن:
تنها آرزوی من در این دنیا اینه که وقتی به یاد ۱۷ مرداد می افتم٬ افسوس نخورم که چرا پام به این دنیا باز شد !!
تلنگور !
...
زندگی من به نظرم همان قدر غیر طبیعی٬ نا معلوم و باور کردنی می یاد که نقش روی قلمدانی که با آن مشغول نوشتن هستم - گویا یک نفر نقاش مجنون وسواسی روی جلد این قلمدان را کشیده - اغلب که با این نقش نگاه می کنم مثل اینست که به نظرم آشنا می آید. شاید برای همین نقش است.. شاید همین نقش مرا وادار به نوشتن می کند !!! (بوف کور)
خیلی وقت بود که از تراوشات عقل خویش سخنی نیاورده بودم! و خیلی وقت هم هست که دوست دارم حرف بزنم! شاید پیدا کردن یه بهونه سبب ساز این مدت طولانی بین حرف زدن هام شده باشه! شاید ؟؟
این روزهایی که همه درگیر درس٬ مشق و کنکور(..) هستند من باز درگیر خویشتن خویش هستم! یه درگیری قدیمی اما آشنا.. بزن و بکوب بین دل و عقل!..
افسار اهداف خود رو به عقل بدی یا به دل ؟؟ با کدومش راحت تری؟ با کدومش شب ها راحت می خوابی ؟!
همه ء ماها کم و بیش وقتایی تو زندگی مون بوده که به یه بن بست رسیده باشیم.. بن بستی که احساس می کنیم دیگه ته دنیا ایم! اون لحظه پیش خودمون بدبخت ترین و بد شانس ترین و هرچی بدترین! چیزای دنیا هستیم!! اما دریغ از اینکه نگاهی به گذشته بندازیم و بگیم چرا؟
به یه نقطهء کور رسیدم! یعنی خیلی وقت هست که رسیدم.. متاسفانه یا خوشبختانه! دارم از اینجا بودنم لذت می برم و مهمتر از اون استفاده!.. هدف خاصی جز رفتن٬ پیمودن راهی تا وقتی که آه و دمی می یاد و میره ندارم!
وقتایی میشه که احساس کنی هیچ چیزی ارضات نمی کنه! مث الان من!
نه درس٬ نه کتاب٬ نه صدای استاد و امید٬ نه فیلم دیدن٬ نه پیانو تمرین کردن٬ نه گیتار زدن٬ نه مظراب سنتور رو برداشتن و زدن - و نه حتی یاور همیشگی صادق هدایت!
راه هیچ چیز و هیچ کسی تو این نقطه ء کور زندگی نمی تونه تو رو ارضا کنه..
دنبالش نگرد! اونو پیدا نمی کنی..
چون.. چون تنها کسی که می تونه تو رو بیرون بیاره٬ خودش تو رو اون جا انداخته.. !!!!
اما از این نقطهء کور دارم به بیرون نگاه می کنم! یه خورده روشنایی می بینم! یه خورده..
آره درسته.. دارم سوسوی امید رو از اینجا می بینم.. . . . . . . .
برای همهء کنکوری های ۸۷ (...) آرزوی موفقیت و پیروزی می کنم (از ته اعماق دلم!)
نقطه سر خط.
پ.ن۱:
ت ل ن گ و ر .. . . . (هرچه شدم خودم بر خود کردم!)
پ.ن۲:
طولانی شدن فاصله ء بین این دو یادداشت شاید کمی خود من رو هم بیشتر به فکر برد تا بتونم بیشتر به یادداشت قبلی فکر کنم! تا بتونم معنی اون رو بهتر بفهمم! شاید.. هنوز هم برام تازگی داره..
با من باش برهنه!
...
برهنه
بگو برهنه به خاکم کنند
سرا پا برهنه!
بدان گونه که عشق را نماز می بریم...
که بی شایبه
حجابی با خاک...
عاشقانه در آمیختن می خواهم
پ.ن 1:
دور بودن از آشیونه! تنها یه ارمغان به همراه داره، اونم اینه که تنها بیشتر قدر این آشیونه رو می فهمیم! قصه ی دیر اومدن و دیر نوشتن من تو این آشیونه هم شده همین و بس! که هر بار هم یه عذر خواهی بدهکار میشم واسه اون کسایی که حضرت عشق رو می خونن! نه نگاه می کنن!
تو را بهانه می کنم!
...
کنار آشنایی تو
آشیانه می کنم
فضای آشیانه را
پر از ترانه می کنم
کسی سوال می کند
به خاطر چه زنده ای؟
و من برای زندگی
تو را بهانه می کنم...!!!
موجودیت محض تو...!
...که آن جا
تو را
کسی به انتظار نیست...!
که آن جا
جنبش شاید
اما جمنده یی در کار نیست...!
نه ارواح نه اشباح و نه قدیسان کافورینه به کف
نه عفریتان آتشین گاو سر به مشت
نه شیطان بهتان خورده با کلاه بوقی منگوله دارش
نه ملغمه ی بی قانون مطلق های متنافی
تنها تو...
آن جا موجودیت مطلقی...
موجودیت محض !
چرا که در غیاب خود ادامه میابی و غیابت
حضور قاطع اعجاز است...!