برای یک خنده

برای چندمین شب پشت سر هم بود که داشت خواب این رو می دید که بچش سالمه !! باورش سخت بود ولی کم کم داشت باورش میشد. شاید تاثیر کتاب "تعبیر خواب" بود که ضمیر ناخودآگاه هم می تونه درستی ها رو نشون بده! خواب رو برای هیچ کس بازگو نکرد شاید یاد حرف مامان بزرگش افتاده بود که همیشه می گفت: اگه خوابت رو برای کسی تعریف کنی تاثیرش از بین میره!...  

اه، نمی تونست تنهایی این رو تحمل کنه! با خودش گفت اگه امشب خواب دیدم دیگه میرم پیش دکتر و بهش میگم: دیدی دکتر! حرف من درست بود... اون همیشه دوست داشت خودش رو ثابت کنه! نه اینکه به کسی خودش رو ثابت کنه، نه... به خودش، به باورهاش... 
به مانند شب های گذشته علی دیر می یومد خونه، ولی اون باز قرص های لعنتی شو خورد و خوابید...
خوابم؟ بیدارم؟ چند باری توی خواب یا هم بیداری؟! این پرسش کذایی رو از خودش پرسید!!...
روی کمر دراز کشیده بود، پاهاش نیمه باز بود، چشماش بسته بود، دهانش باز بود، داشت از شکم تند تند نفش می کشید...احساس کرد بچه رو.. احساس کرد بچه داره میره پایین.. خیلی پایین، ولی درد نداشت! داشت می یومد پایین، داشت می یومد...
یهو بلند شد، عرق کرده بود_خیلی زیاد_ پاهاش رو بالا آورد و باز کرد، یه کم زور زد!... نمی یومد بیرون.. بیشتر زور زد.. درد نداشت! دست شو برد بین پاهاش... بازم دردی رو احساس نکرد، دستش رو تا جایی که می تونست و رفت برد داخل! یه چیزی رو احساس کرد! آره خودش بود.. سعی کرد بیارش بیرون.

اه نمی شد. پنج انگشتش رو دور اون پیچوند، فکر کرد سرشه! هنوز درد نداشت! اون رو توی دستش احساس کرد _نمی خواست سرش رو بیراه پایین و مسیر دستشو ببینه_ می خواست سرش رو برگردونه نگاه آیینه کنه ولی اینم نکرد...

اون رو کشید بیرون، خنده زیبایی اومد روی لب های قشنگش که خشک و سفید شده بود. . اون اومد بیرون. آره اومد بیرون. خون همه رختخواب رو گرفته بود ولی اون خوشحال بود، داشت می خندید. بچه رو تو دو دست گرفت... احساسش کرد، بچه صدایی ازش در نمی یومد، خونی از بچه نمی یومد ولی تختخواب خونی بود... چشماش به سیاهی می رفت... همین جور که می خندید و بچه تو بغلش بود سرش رو برگردوند و نگاه آیینه کرد.. می خواست باور کنه و از توی آینه ببینه که بچش سالمه!. آره سالم بود...