۲۴ آوریل سالروز قتل عام ارامنه توسط امپراطوری عثمانی (ترکیه)

به همان اندازه که رنگ خون و انرژی موجود در "خون" زیبا و دوست داشتنی ست، ریختن این ماده با ارزش (حال به هر روش و هدفی) ناپسند و به گونه ای جنایت به شمار می رود! این گیتی با آدم های گوناگونش همیشه گواه خون ریزی هایی در سطوح گوناگون بوده است. در سالیان دور به شوند ازدیاد خون ریزی ها (که عمومن برای کشورگشایی و یا جنگ های دراز مدت بوده) آن چنان که بیاد این جنایت ها به چشم نمی آمد.
جنگ های پی در پی ایرانیان با رومیان، ایرانیان با یونانیان، یونانیان با رومیان، اعراب با ایرانیان، مغولان با ایرانیان، جنگ های صلیبی و جنگ های بزرگ دیگر..  

 هر چه به عمر انسان اضافه شد، سلاح خون ریختن هم کم کم از وی جدا شد. به گونه ای که در چند سده گذشته هر بار که قتل عامی (Mass Killing) هر چند در اندازه ای کوچک در جهان رخ داده، تا سالیان سال در مورد آن کتاب ها، میزگرد ها، لایحه ها و سایر فعالیت های انسان دوستانه! نوشته و برگذار شده به گونه ای که آدم اصلن به ذهنش هم خطور نمی کند که پدران همین آدم ها بوده که دست به این جنایت ها زده اند!  

جالب تر اینکه به گونه ای رایج بیشتر قتل عام های سده بیستم سوی گروهی از کشور ها همیشه انکار شده و می شود! (با وجود مدارک گسترده و اندازه شگرف قتل عام ها)  

قتل عام ارامنه در 24 آوریل 1915 میلادی در بحبوحه جنگ جهانی نخست توسط امپراطوری عثمانی (ترکیه امروزی) یکی از تاثیر گذارترین گونه های خون ریزی انسان در سده بیستم بوده است. امپراطوری عثمانی یک سال پس از آغاز جنگ جهانی نخست به بهانه های گوناگون ارامنه ساکن در امپراطوری خود را به قتل می رساند. از بهانه ای همچون توقیف اموال ارامنه و فرستادن آنها به جبهه های نبرد فرضی گرفته تا دستگیری و سپس کشتار 300 نفر از روشنفکران، اندیشمندان و سیاستمداران ارامنه در روز 24 آوریل 1915.  

جنایت به گونه اسفبار و زشت بوده که محمد علی جمال زاده نویسنده فقید ایران طی سفری که در بهار 1915 از بغداد به استامبول داشته گزارشی با عنوان "مشاهدات شخصی من از جنگ جهانی اول" این گونه بازگو می کند. "ژاندارم های مسلح و سوار ترک ... صدها زن و مرد ارمنی را با کودکانشان به حال زار و به ضرب شلاق و اسلحه، پیاده و ناتوان به جلو می راندند ... اگر کسی از آنها از فرط خستگی و ناتوانی عقب می ماند، برای ابد عقب مانده بود و ناله و زاری کسانش بی ثمر بود. از این رو فاصله به فاصله کسانی از زن و مرد ارمنی را می دیدیم که در کنار جاده افتاده اند و مرده اند، یا در حال جان دادن بودند" 

در شمار انسان های کشته شده در این جنایت آمار آن چنان دقیقی (همچون سایر قتل عام ها) در دست نیست، ولی شمار ارامنه کشته شده در 24 آوریل 1915 توسط امپراطوی عثمانی را بین یک و نیم میلیون نفر تا دو میلیون نفر گمانه زنی می کنند! هر ساله در این روز مراسم های گرامیداشتی در کشور هایی که ارامنه کوچ نشین را در خود جای داده اند برگذار می شود. ایران هم از این باب جدا نبوده و در سال های پیش مراسم هایی در اصفهان و تهران برگذار شده است.  

به هر حال همان گونه که دانشمندان از دم پگاه تا شب دنبال راه حلی برای پیش گیری از بیماری ها هستند نخست بهتره راهی برای کنترل این خوی حیوانی انسان های باشند! که اتفاقن هنوز هم با آغاز هزاره سوم این خوب وجود دارد که هیچ! گونه ای دیگر به نام فرهنگ کشی! هم مدرنیته شده، این گونه تازه را پیرامون خود هر روز و هر شب می بینیم! به  پس من هم خواه یا ناخواه برای حق و آشتی پایانی انسان ها در کنار هم به گفته پدران مان (پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک) امید دارم و برای رسیدن به این امید مان هم تلاش خواهیم کرد.